De ervaringen die wij opgedaan hebben met de Nederlandse overheidsinstellingen hebben bij ons een algemeen gevoel achtergelaten.
In Nederland is niet iedereen gelijk, sommige hebben minder rechten dan anderen.
Bij de overheidsinstellingen bijvoorbeeld het GAK, UVW, WMO, Ombudsman etc. hebben we reacties gekregen die ons het gevoel geven dat het aan ons ligt dat mijn partner geen recht heeft op een uitkering. Ze zegen dat we ons niet zo moeten aanstellen en dat we ons recht niet hebben waargenomen toen het nog kon. Dat de informatie die we gekregen hebben van de instanties vaak tegenstrijdig waren en de informatie over de Nederland-Duitse wetgeving een uiterst moeilijke materie is, is niet belangrijk.
Dat de keuringsarts van het GAK door zijn homofobe handelswijze de oorzaak is van alle ellende wordt niet belangrijk geacht, het zijn maar twee homo’s die weer een keer klagen volgens de Ombudsman.
Bij het WMO loket in Roermond kregen we te horen: “ga maar collecteren aan de deur “ of “verkoop het huis maar voor het betalen van de medicatie van je partner”. Dit zijn de reacties als je de situatie uitlegt dat de buitengewone lasten hoger zijn dan het bruto inkomen.
In het Laurentius Ziekenhuis van Roermond worden we elke keer bij de Eerste Hulp ingeschaald als aanstellerige homo’s. Nadat blijkt dat we gewone mensen zijn en de lichamelijke situatie ernstig is, raken ze volledig in paniek en weten ze niet meer wat ze moeten doen. De longarts Dr. Sala schoffeert mijn partner zelfs in het openbaar door hem neer te zetten als een aanstellerige homo als hij zich meld bij deze longarts met een acute longbloeding.
